Ինչպե՞ս խրախուսել երեխային
Ինչպե՞ս խրախուսել երեխային
Մենք բոլորս ուզում ենք, որ մեզ նկատեն և խրախուսեն: Իսկ ինչ եք կարծում, ի՞նչ է ուզում երեխան, երբ ցույց է տալիս հենց նոր իր նկարած նկարը և հարցնում՝ «գեղեցի՞կ է»։ Հնարավոր է՝ նա իրեն անպաշտպան է զգում, կամ ցածր ինքնագնահատական ունի, կամ ցանկանում է շփվել, կամ փնտրում է իր արարքների հաստատում։ Միգուցե պետք է ուղղակի ասել` «ապրես, շատ գեղեցիկ է»։ Շատ հաճախ հենց այսպես էլ ասում են: Բայց երբեմն պետք է այլ կերպ վարվել։
Ինչպե՞ս վարվել
Ենթադրենք երեխան ցույց է տալիս մի նկարը, որը նոր է նկարել: Դուք՝ ամենայն հետաքրքրվածությամբ և անկեղծությամբ և գոհ ձայնով ասում եք՝ «Այստեղ մեծ տուն ես նկարել, այստեղ խողովակից ծուխ է բարձրանուն, իսկ ներքևում տեսնում եմ ինչ-որ կապույտ բան, այստեղ ևս դատարկ տեղեր կան…»։ Երբեմն պետք է գնահատող բառեր ասելուց բացի ուղղակի ուշադրություն դարձնել առանձին դետալների վրա, ու պատմել երեխային, թե ինքը ինչ է արել։ Այդ ժամանակ երեխան, որպես կանոն, մոռանում իր տված հարցը և սկսում է մտածել, թե ինչ է արել: Կարելի է նաև խրախուսել ու դրդել, որ երեխան ինքը պատմի, թե ինչ է արել։ Հետաքրքրիր է հետևել, թե ինչպես է երեխան ընկալում մեծահասակների բառերը, մտնում խոսակցության մեջ և սկսում մեկնաբանել նկարը` «Այստեղ կա երեք պատուհան․ մեկը մայրիկի, երկրորդը հայրիկի, իսկ սա իմ և Տուզիկի համար: Իսկ այստեղ ես գետ եմ նկարել: Այստեղ կլինի մեքենան, որը ես դեռ չեմ նկարել բայց հիմա կնկարեմ…»։ Մտածեք այս խոսքերի մասին, զգացեք, թե ինչպես է փոխվում է երեխայի վիճակը: Եթե ամենասկզբում երեխան միայն կախվածություն ուներ մեծահասակի խոսքից, ապա զրույցի ընթացքում նա ոչ միայն ստացավ իր ցանկացած գովասանքը, այլև զգաց ոչ ֆորմալ հետաքրքրվածություն, հաստատեց իր հաջողությունները, մտավ շփման մեջ, տեսավ նաև իր գործողությունների զարգացումը: Հիմա երեխան ազատ է և ինքն է գնահատում իր աշխատանքը: Երբեմն կարելի է օգտագործել հետևյալ արտահայտությունները. «Շատ կարևոր չէ, թե ես ինչ եմ մտածում, կարևոր չէ, թե իմ կարծիքով սա գեղեցիկ է, թե ոչ, այլ կարևոր է այն, թե ինչ ես դու մտածում քո նկարի մասին»:
