Երբ երեխան գողանում է
Եթե երկու տարեկան երեխան վերցրել է ուրիշի խաղալիքը և տարել տուն, ապա այդ դեպքը գողություն համարել պետք չէ: Նա տեսել է մի բան, ուզել է ունենալ, վերցրել է։ Դա չի նշանակում, որ երեխան գող է, կամ էլ նրան վիճակված է ապագայում բանտում հայտնվել։ Թեպետ հենց այս տարիքից երեխային պետք է բացատրել, որ այն խաղալիքը, որն իրեն չի պատկանում, նա չի կարող մշտապես պահել իր մոտ, որ այն պետք է վերադարձնել: Երեխայի ինքնագիտակցությունը զարգանում է միայն երեք տարեկանից հետո և օգնում է հասկանալ իր և ուրիշների սահմանները, յուրացնել որոշակի կանոններ:
Դպրոցահասակ երեխան, որպես կանոն, արդեն հասկանում է, որ առանց թույլտվության ուրիշի իրը վերցնելը գողություն է համարվում: Այնուամենայնիվ, պետք չէ շտապել և երեխային «գող» պիտակը վերագրել:
Մանկական տարիքում կամ դեռահասության ժամանակ գողություն են անում հաճախ նաև ֆինանսապես ապահովված ընտանիքի երեխաները: Խնդիրն այն է, որ նմանատիպ պահվածքի դրդապատճառները կարող են շատ տարբեր լինել՝ հուզական դեպրիվացիա, հարազատներից մեկի կորուստ, ծնողների ամուսնալուծություն, ուշադրության պակաս, միայնակության զգացում, լքված լինելու զգացում և նմանատիպ այլ հոգեբանական խնդիրներ, տրավմաներ:
Կարևոր է, որ հարազատները մշտապես ամոթանքով և սպառնալիքներով չվախեցնեն երեխային: Դրանք ստեղծում են արատավոր շրջան, որից շատ դժվար է դուրս գալ: Անհրաժեշտ է օգնել երեխային հասկանալ իր արարքը, իր իրական պահանջմունքները բավարարելու ճանապարհներ գտնել:
