Հորինված հարաբերությունները դեռահասության շրջանում

Դեռահասների շրջանում հաճախ է պատահում, որ սերը գոյություն է ունենում միայն սիրողի գիտակցության մեջ` չդրսևորվելով սիրեցյալի հետ իրական շփման ընթացքում: Հաճախ էլ այդ շփումը սկզբունքորեն բացակայում է: Այսպիսի շատ օրինակների հանդիպում ենք նաև գրականության մեջ: Հիշենք պուշկինյան Տատյանա Լարինային, ով այն աստիճան էր սիրահարվել Եվգենի Օնեգինին, որ  նրան հանդիպելիս ընդհանրապես չէր կարողանում շփվել:

Գոյություն ունի «երևակայության հուզական իրականության օրենք» ասվածը. եթե մարդ մանրուք առ մանրուք որևէ բան է պատկերացնում, ապա նա գրեթե նույն զգացումներն է ունենում, ինչ կունենար իրականում: Այս օրենքը լիովին դրսևորվում է այն դեպքերում, երբ սերը զարգանում է առանց այն մարդու հետ շփվելու, ում ուղղված է (այսինքն այդ շփումը գոյություն ունի միայն երևակայության մեջ): Իրական հարաբերություններ չկան, սակայն մենք այնպես ենք մտահոգվում, կարծես կան և շատ լուրջ են: Այդպիսի, ընդհանուր առմամբ ի սկզբանե հորինված հարաբերությունների «խզումը» (օրինակ` երբ այլևս չեն երկրպագում երիտասարդ կուռքին, ով ստորագրություն չի տվել), նույնչափ ցավագին է լինում, որքան տարիների համատեղ կյանքից հետո բաժանումը: Շրջապատի մարդիկ հաճախ չեն հասկանում դեռահասի տառապանքները, բայց նրա համար դրանք բացարձակապես իրական են, և չհասկացվածությունը միայն ծանրացնում է ապրումները:

Որքան իդեալիստորեն և ռոմանտիկորեն են դեռահասները վերաբերվում սիրուն, այնքան հաճախ են խնդիրներ ունենում հակառակ սեռի հետ իրական փոխհարաբերություններում: Իրականությանը բախվելով նրանց երազանքներն ու սպասելիքներն արագ հօդս են ցնդում: Դա նախ հարաբերությունների նկատմամբ  դրված բարձր և անիրատեսական պահանջներից է և հետո էլ նրանից, որ սիրում ենք ոչ թե տվյալ մարդուն, այլ  հորինված ու իդեալականացված կերպարին:

Աղբյուրը՝ Грецов А. Г., Попова Е. Г.  — Беседы с подростками о них самих